Do Czcigodnych Braci Patriarchów, Prymasów, Arcybiskupów, Biskupów i innych Ordynariuszy miejsca pozostających w pokoju i jedności ze Stolicą Apostolską.

Czcigodni Bracia, Pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo.

1. Od zarania naszej młodości stawało często przed Nami miłe wspomnienie encyklik, jakie czcigodnej pamięci Poprzednik Nasz Leon XIII, na zbliżający się miesiąc październik, nie raz jeden kierował do świata katolickiego, by zachęcać wiernych do pobożnego odmawiania – szczególnie w tym miesiącu – różańca świętego (1).
2. Chodzi tu o encykliki, które różnią się treścią, ale są pełne mądrości, które wibrują zawsze nowym natchnieniem i są, jak nigdy, najstosowniejsze dla życia chrześcijańskiego. Było to mocne i przekonywujące wezwanie do zanoszenia ufnych modłów do Boga, za pośrednictwem przepotężnego wstawiennictwa Dziewicy, Matki Bożej, poprzez odmawianie różańca świętego. Różaniec bowiem, jak wszyscy wiemy, jest wspaniałym środkiem modlitwy, który wraz z rozmyślaniem stanowi – niczym koronę mistyczną – gdzie modlitwy "Ojcze nasz", "Zdrowaś Mario" i "Chwała Ojcu" łączą się z rozważaniem najwznioślejszych tajemnic naszej wiary, co sprawia, że dramat Wcielenia i Odkupienia Pana Naszego staje przed umysłem w wielu obrazach.
3. To słodkie wspomnienie Naszej młodości nie tylko nie opuściło Nas z biegiem lat, ale się nawet nie osłabiło. Przeciwnie – oznajmiamy to z ojcowską ufnością – sprawiło, że święty różaniec stał się Nam bardzo drogi, że nie opuszczamy go nigdy w ciągu roku, i ze szczególną pobożnością pragniemy go odmawiać przez cały miesiąc październik.
4. W czasie tego pierwszego roku Naszego pontyfikatu – roku który dobiega końca – nie zabrakło Nam okazji – i to wielokrotnie – do napominania kleru i ludu chrześcijańskiego, aby odmawiano modlitwy publiczne i prywatne. Dziś jednak chcemy dać gorętsze napomnienie, jakbyśmy powiedzieli: bardziej wzruszające – dla wielu przyczyn, które w tej encyklice wyłożymy.

Pragnę dziś zatrzymać się przy słowach pozostawionych nam przez Sługę Bożego Jana Pawła II: …Różaniec to  skarb, który trzeba odkryć … Modlitwa tak łatwa, a równocześnie tak bogata, naprawdę zasługuje, by wspólnota chrześcijańska ponownie ją odkryła (RVM 43).

Ojciec św. w swoim przesłaniu mówi o różańcu jako skarbie, który został zatracony, zagubiony, rozmieniony, nieco zapomniany i wzywa wspólnotę chrześcijańską, aby na nowo odkryć modlitwę różańcową, przywrócić jej dawny blask, w pełni korzystać z jej mocy. Wymaga to od poszukujących podjęcia pewnego trudu, wysiłku, wewnętrznego przekonania się do poszukiwań, a także uzbrojenia się w cierpliwość w razie niepowodzeń. Zatem, aby nie zatrzymać się tylko na zewnętrznych deklaracjach, czy szczerych, ale płytkich i krótkotrwałych pragnieniach musimy poznać wartość i naturę skarbu, który chcemy odkryć. Modlitwa różańcowa rodzi się w konkretnym kontekście historii Kościoła i została szczegółowo opisana w bardzo licznych dokumentach Stolicy Apostolskiej, które ukazują różaniec jako:

Według Rocznika z 2002 roku w naszej Archidiecezji modli się na różańcu ponad 110 tyś. wiernych zrzeszonych w Różach Żywego Różańca. Rzesza modlących się na różańcu jest ogromnym skarbem naszego Kościoła wobec którego nie można przejść obojętnie, dlatego Pasterz diecezji zamianował odpowiedzialnych za te wspólnoty. Zadaniem odpowiedzialnych za Róże Żywego Różańca jest dostarczenie niezbędnych informacji dotyczących istoty ich działania oraz stworzenie możliwości rozwoju duchowego dla ludzi należących do nich. Idąc za wskazaniami Kościoła Powszechnego zobaczymy, że pierwszym dokumentem papieskim, zatwierdzającym Róże Żywego Różańca i nadającym odpusty, jest list apostolski Grzegorza XVI Benedicentes (27 I 1832). Po nim oficjalnie zabrał głos Pius IX w liście apostolskim Quod iure hagreditario (7 VIII 1877), ustanawiając zasady organizacyjne Żywego Różańca. Widzimy tutaj ogromną troskę Kościoła o nakreślenie ram organizacyjnych ujętych w przemyślane, i do danych warunków oraz potrzeb zastosowane STATUTY. Statut zatwierdzony w naszej Archidiecezji domaga się wspólnego zaangażowania wszystkich w dziele budowania go, aby kiedyś mógł tętnić życiem, wszak ma służyć dziełu określanemu jako Róże Żywego Różańca. Pomocą może okazać się tutaj dobra organizacja. Mając na uwadze właściwe funkcjonowanie Róż od strony organizacyjnej Statut powołuje konsulty na poziomie archidiecezji, archiprezbiteratu, dekanatu i parafii. Konsulta składa się z kapłanów odpowiedzialnych za Róże Żywego Różańca i wiernych świeckich (zelatorów). Zakres jej działalności i zadania określa znaczenie łacińskich słów od których pochodzi. Słowo consulto tłumaczymy jako: radzę się, udzielam porady. Consultatio natomiast oznacza zasięganie opinii, porad; udzielanie rad, wskazówek, wyjaśnień; naradę w jakiejś sprawie. Konsulta zatem pełni rolę pomocniczą wobec całej Rodziny Różańcowej. Powinna być miejscem gromadzenia wspólnego dobra, wymiany doświadczeń, wzajemnego ubogacania się. Sposób jej funkcjonowania pokrywa się ze sposobem funkcjonowania Róży Żywego Różańca. Papież Leon XIII scharakteryzował go w następujących słowach: …Tym sposobem poszczególne osoby składając do wspólnego skarbca mało, czerpią zeń wiele (Leon XIII, Ubi Primus). Włączenie się w działalność konsulty ma charakter dobrowolny, tzn. mogą być parafie czy dekanaty, które w niej nie uczestniczą. Warto w tym miejscu przestrzec przed tzw. pasożytnictwem, które polega na tym, że ktoś nie przyczynia się do wspólnego dobra, ale chciałby z niego korzystać, często krytykując i mając pretensje, że zawartość „wspólnego skarbca” nie spełniają jego oczekiwań. Ważne miejsce w Statucie odgrywa osoba zelatora, która poprzez swoją autentyczną gorliwość jest siłą napędową Róż Żywego Różańca.